به زمین میزنی و میشکنی                                

عاقبت شیشه امیدی را

سخت مغروری و میسازی سرد                          

در دلی اتش جاویدی را

دیدمت وای چه دیداری وای                             

این چه دیدار دل ازاری بود

بی گمان برده ای از یاد ان عهد                         

که مرا باتو سر و کاری بود

دیدمت وای چه دیداری وای                           

نه نگاهی نه لب پر نوشی

نه شرار نفس پر هوسی                              

نه فشار بدن و اغوشی

این چه عشق است که در دل دارم                    

من از این عشق چه حاصل دارم

میگریزی زمن و در طلبت

باز هم کوشش باطل دارم

باز لب های عطش کرده من

لب سوزان تورامیجوید

میتپد قلبم و باهر تپشی

قصه عشق تورا میگوید

بخت اگر از تو جدایم کرده

میگشایم گره از بخت چه باک

ترسم این عشق سرانجام مرا

بکشد به سرا پرده خاک

اتش عشق به چشمت یکدم

شعله ای گشت و سرابی گردید

تا مرا واله و بی سامان دید

نقش افتاده بر ابی گردید

در دلم ارزویی بود که مرد

لب جانبخش تورا بوسیدن

بوسه جان داد به روی لب من

دیدمت لیک دریغ از دیدن

                                   به زمین میزنی و میشکنی

                                  عاقبت شیشه امیدی را

                                  سخت مغروریومیسازی سرد

                                  در دلی اتش جاویدی را